Story By Robert Munsch
Art By Michael Martchenko
เห็นนิทานภาษาอังกฤษเล่มนี้ตอนแรก ด้วยความรีบก็ได้แต่เปิดดูรูปภายใน ยังไม่ได้อ่านเนื้อหา กำลังคิดว่าจะเอาเล่มนี้มารีวิวดีหรือเปล่า พอได้ดูรูปแล้วก็น่าสนใจ เหมือนสามารถเดาเรื่องออกได้เลย เคยได้ยินมาว่า นิทานที่ดีนั้นเมื่อดูแค่รูป เด็กจะสามารถเข้าใจเนื้อเรื่องได้ทันที แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆมาจากไหนไม่รู้ สร้างแต่เรื่องยุ่งๆ แต่สร้างจินตนาการต่อยอดได้ดี เอามาคิดต่อได้มากมาย และได้ยิ้มตอนสุดท้ายของเรื่องด้วย
Shelly ขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอ เห็นถุงเท้ากระจัดกระจายเต็มห้องนอน เธออุทานว่า
"What a mess"
แล้วเธอก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังออกจากลิ้นชักเก็บถุงเท้าของเธอว่า
"BE QUIET"
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในลิ้นชัก เธอตกใจรีบวิ่งลงมาบอกแม่ แต่แม่ของเธอไม่ได้ตกใจอะไรเท่าไร บอกให้เธอบอกเด็กชาย กลับบ้านไป แล้วให้เธอทำความสะอาดห้อง หลังจากที่เธอไปทำความสะอาด ก็ลงมาทานข้าว แล้วเมื่อเธอกลับขึ้นห้องอีกก็เจอเด็กผู้ชายคนนี้อีกกำลังรดน้ำต้นมะเขือเทศอยู่บนเตียงเธอ
เมื่อเธอไปที่ห้องครัว ห้องครัวก็เต็มไปด้วยน้ำที่เกิดจากเด็กชายคนนี้กำลังอาบน้ำอยู่ในกล่องขนมปัง Shelley จึงเปิดน้ำเย็นใส่เด็กชายคนนี้เพื่อไล่ไป แต่น้ำเย็นกลับทำให้เด็กชายสูงขึ้น 50 ซม. แล้วก็โตขึ้นอีก 10 ซม. เมื่อทั้งครอบครัวไม่รู้จะทำอย่างไรดี Shelly เข้าไปลูบเด็กชาย เด็กชายก็ตัวเล็กลง พ่อเข้าไปกอด เด็กชายก็ตัวเล็กลง แม่เข้าไปจูบเด็กชาย ในที่สุดเด็กชายก็หายไป
หลังจากนั้นทุกคนเกิดคำถามว่าใครจะทำความสะอาดห้องครัว
And the mother gave Shelley a hug.
And the father gave Shelley a hug.
And she cleaned up the whole mess with no trouble at all.
เป็นอย่างไรบ้างคะ กับนิทานที่ทิ้งปมเรื่องให้เราขบคิดต่อ ใครได้อะไรบ้างจากการอ่านนิทานเรื่องนี้บ้างคะ อย่างน้อยๆ เล็กว่าจะนำเอาเทคนิค "การกอด" ไปใช้กับลูกดีกว่าค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น